anak ng chocolait ( Philippine Blog Awards Finalist: Best Single Post )

3:58 ng madaling araw. Sa dyip ang eksena. Batuhan kami ng titig ni miss. Wala naman ako balak ligawan siya, nagkataon lang na maganda ang katawan niya at malamig. Isa pa baka ma-late ako. Baba kaming dalawa. Magba-bye sana ‘ko kaso naalala ko hindi pala kami magkakilala. Sa unang lightpost na madadaanan ko may tatlong nagtitinda ng pandesal. Hindi naman ako gutom pero feeling ko kailangan kong gumawa ng maganda at maliligtas ang kaluluwa ko pag bumili ako ng pandesal. Naglabas ako ng sais. Bumili ako ng tatlo, kapag dalawa lang mukha naman akong kawawa. At baka mainis pa sa ‘kin si manong eh ilibre na lang niya ko. Kapag apat naman baka idahilan pa niyang wala siyang panukli sa sampumpisum plata ko, maisahan pa niya ko magrequest pa siyang gawin ko nang lima. Matusok ko pa mga mata niya, bumili na nga ‘ko eh. Sakto lang talaga yung sais na nadukot ko. Kung paano ko nga pala napili si manong sa tatlong nagtitinda eh random lang yun. Nakalimutan ko magbambantot eh.

Diretso ako ng 711. Liko pala. Pinakamakulit ang 711 sa may main gate ng Clark, madaming tao palage. Pwede’ng uminom, magsuka at magsuntukan. Pumasok ako sa loob diretso sa paborito kong section, liko pala, multiple choice pero hindi na ‘ko nagbambantot, dampot agad ng paborito kong chocolait. Tiningnan ko kung may nagbago sa drawing ng pakete, wala. Bayad sa kahera. Ngiti siya. Sige na nga ngiti din ako. Labas ng store. Masaya na naman ang mga good bacteria sa tiyan ko neto.

Konting hakbang lang, mga labinlima siguro, nasa hintayan na ko ng shuttle service. Pag si madam gloria yun baka 45 paces inabot. Tumingin ako sa harapan sa may tabi ng driver, may mug ng istarbaks sa upuan. Ibig sabihin may uupo na dun. Bakit di na lang kaya siya nagdala ng marker sinulatan niya yung upuan ng “akin to”. Umupo muna ko sa kung bench mang matatawag yun. Maya-maya lumapit ang driver, akala ko hihingi ng chocolait ko hinigpitan ko hawak ko ah, sabi niya, “boss isa na lang aalis na”. Umiling ako. Sasagot sana ko pero sarap na sarap ako kumakain, iniimagine ko pa nga grade 1 ulet ako. Sinabi ko na lang sa sarili ko, “isa na lang pala kulang bakit di ka na sumakay..”. Ayun may napasakay siya.

Natapos ko ang kinakain at iniinom ko. Sinisipsip pala. Sumakay na ko sa kasunod na shuttle. Hindi ko na pinangarap na maupo sa harap, sa likod na lang. Sasabihan ko sana yung driver ng “boss alis na tayo ayokong naghihintay” pero malabo’ng mangyari’ng sundan niya ko kahit anong astang gangsta gawin ko kasi mas mukha siyang gangster. Baka i-pile driver niya ko. Hindi ko na tinuloy dahil hindi naman akin yung sasakyan at tutal busog naman ako. Wala akong cellphone nun kaya wala akong kinakalikot at fini-finger kundi ang ilong ko. Naisip kong pumikit muna at sumandal bahagya at magmuni-muni at magreminisce at magrecollect at magmeditate na kunwari kasama ko sa loob ng sasakyan si liv tyler, at ganun ang setting, naka-dim ang ilaw ng shuttle. Wala naman kaming gagawin na hindi pang-GP, magkwe-kwentuhan nga kami tungkol sa blue’s clues, care bears, at little mermaid. Eh may sumakay na naiwan yata ang pakialam sa boarding house nila, umupo sa likuran ng driver, totally opposite sa ‘kin dahil nasa kanang right side ako at sa kabilang extreme duln ng shuttle, mantakin mong naka-headset siya at nasa magkabilaang dulo kami eh dinig ko pa rin yung kaliit-liitang delay epeks ng gitara sa kantang pinapatugtog niya?! Ampucha may butas ba tenga niya?? Bakit di ka na lang nasagasaan kanina nung tumatawid ka?!

At nges hu sino sumunod na sumakay. Miss na may kausap sa cellphone. She’s cute from afar but far from cute. Isa rin tong walang butas ang tenga, at naiwan ang pakialam sa bahay. May pangarap mag-artista kasi panay tag-lish. Halatado mong sa call center nagtra-trabaho. At dahil sa call center din ako, halatado kong bagito. Hahaha. Nakakatawa. Proud kasi siyang sa kolsenter siya nagwo-work. Hindi po glamorous ang trabaho’ng to. Nuff wit da fagshit. I’m degrading my own. Hahaha ulet.

Huwag na natin tuksuin yung pangatlong sumakay kasi mukhang mabaet, at hindi naman ako talaga pintasero. Observant lang ako. At halatadong obvious lang sila. And the curious mind is a terrible thing to waste.

Bumaba na lang muna ako para magyosi. At ngumisi. At tumawa ng bahagya. Pasimple. Maya-maya sabi ni gangster dalawa na lang kulang. Syempre sumakay na ko, sakto kaming dalawa eh. Ibig pala niyang sinabi eh dalawa pa sa loob. Akala ko talaga kasama yung upuan niya. Kawawa yung huling umupo dahil masikip na at lalaki siya. At hindi ako mapagbigay. Ako kaya pinakaunang sumakay.

At ikaw ba naman ang under the influence of cocoa.

Talking about what comfort foods can do. LOL.

Hindi ko pinaalam sa PBA yung title ng post na to, mapangahas ko lang sinubukan, hindi naman nagka-error at hindi nabiyak ang lupa, kaya hinayaan ko na lang. Akala mo totoo ano.