angel locsin gave me a lap dance, yeah.

bandang alas-five-fortyfive ng madaling araw nung nakaraang past monday. off ko. hindi ko tiningnan ang oras pero alam kong ganun ang oras dahil may potpot na ng pandesal at nagwawalis na si aling barag sa tapat ng gate niya. precise yun. atomic time. at yun ang sabi ng relo. may gap kami ng kumot ko, paggising ko hindi siya nakayakap sa akin. log out na ang hanging disyembre pero malamig pa din. naiwan ko pang bukas ang pinto at dahil walang curtain ang aking walang kooperasyon na bintana eh magdamag akong binosohan ng buwan, buti na lang may suot naman ako natulog. ano siya sinusuwerte. tayo si potoystoys. pucha. what do i do. oh eff. lalaki ako, ano iisipin ko sa mga ganung pagkakataon. bahala na.

kinapa ko sulok ng mga mata ko kung may muta, wala. bumangon ako at sinigurado kung si aling barag nga yung nagwawalis, umaasa na baka si maja salvador lang pero hindi, si aling barag talaga. leche. sinara ko pinto para hindi na mang-asar at mang-buyo pa ang lokong lamig. pero gustong gusto ko talaga. gustong gusto. sige na nga. napilit din akong pilitin ang sarili ko na puntahan siya. ano ba maganda at masarap gawin sa umaga ganung oras at kalamig? hinarap ko ang pinto sa tabi ng hagdan, hinawakan ang malamig na door knob at pinihit ng dahan-dahan para hindi magising ang tulog na kaluluwa ng mga nasa kabilang kuwarto. mahirap na. nakayapak lang ako kaya dama ko ang lamig ng tiles. pababa ako habang finifinger ko ilong ko, satisfying talaga kiliti ng ganitong bisyo. isa na rin itong dahilan bakit sa buong paniniwala ko eh matalino ako kasi ang mga nerve endings daw sa ilong ay directly connected sa mga neurons ng tao. kumbaga friends sila sa facebook. kaya nasi-stimulate palagi mga neurons ko. wativir.

naalala ko yung two-step dance ni lolo sa pilipinas got talent, pamatay. pagbaba ko ng hagdan nakita ko siya nakatayo sa may mesa. walang imik. nilapitan ko siya pero hindi siya kumibo. hinawakan ko bewang niya. mainit. putanginaah. pag sinusuwerte ka nga naman. hinagod ko baka mawala ang init, aba dangdafucklollipop mainit pa rin, talande noh? ayos. iniupo ko siya sa mesa.

oh nagtataka ka bakit ko nilipat yung paragraph, gusto ko eh. gusto mo lipat ko ulet eh, huwag mo ko i-dare how dare you.

ayan, hmp. so iniupo ko nga siya sa mesa, give in lang siya. ang swerte kong lalake nung umagang yun. hinawakan ko tenga niya, pinisil, habang nasa bewang pa rin niya ang isang kamay ko. nang mga oras na yun maski A-B-C pa-recite mo sa kin hindi ko kaya, tangina. nakalimutan ko bang sabihin na patay ang ilaw at ang meron lang eh yung sinasaksak sa outlet na maliit na ilaw? sige heto, patay ang ilaw, ang tanging ilaw lang ay nanggagaling sa yung sinasaksak sa outlet. inikot ko siya, binuksan ang labi, at binuhos ang init. shet.  doon na naghalo lahat ng tamis, pait at sarap. naglapat ang mga labi namin. syempre pikit ako syempre. syempre. kadiri kaya pag nakadilat mga mata mo ano. nakakatakot yun. sino na nakabasa ng kapitan sino ni bob ong? wala lang, naghihintay ka naman ng sagot.

antagal kong nakapikit. halos humiwalay kaluluwa ko sa sarap at init.

kung puwede lang sumigaw ng i’m the king of the world nun eh hindi ko pa rin ginawa, magigising mga kasama ko sa bahay, basag trip ko nun.

parang pinagsanib na puwersa ng jabbawockeez at philippine all-stars ang dugo ko na gising na gising na at napakalanding dumaloy sa buong katawan ko. taragis. thank you Lord. thank you discovery channel. fuck you bill gates. tirik na mata ko.

buti na lang may mainit na tubig sa thermos. ansarap magkape, puta. namimiss ko pa rin ex ko hanggang ngayon.

adik na naman yung title noh?