28 (a pop story for groovy kids)

Mahigit dalawang dekada na nakaraan, nagle-labor noon ang nanay ko, kung uso na siguro dulcolax noon baka minadali niya at ganitong petsa ako inire. Pero kritikal ang dalawang araw sa development ng utak ko kaya hinintay niya hanggang a-bente otso. Naka-ready na ang isang ziploc bag nun para pagsidlan sa akin, to keep the newborn baby fresh daw. Wahaha.

Nang mga panahon na iyon naaalarma na ang mga anghel sa langit,

“Father, dont tell us You’ll make payag na ma-born that baby?!”

“OMG, You can change your mind pa powz!”

Sumagot ang Diyos, “relax niyo lang mga mukha niyo, it may seem like a risk pero alam ko ginagawa ko.” To shorkat da long story short, tuloy ang plano ng langit.

Tumapat ang sun sa constellation ng Leo, nautot si pinakamamahal na ermats at nalaglag ako, parang tae lang. Hindi totoong nagliyab ang paligid at may mga halakhak ng halimaw sa loob ng ospital ng araw na iyon, kundi tunog ng mga trumpeta. Mahina daw ang unang iyak ko paglabas ko, yun ay dahil maliit pa lang ang utang panlabas ng Pilipinas, at kailangan daw ako binyagan agad, dahil 51-49 ang chances ko. Lamang si Noynoy sa survey.

Tita ko ang na-appoint na mag-research ng ipapangalan sa akin nun. WTF? Hello? Langit? Akala ko ba planado ang lahat? Eh bakit wala pang pangalang naka-ready? Siguro para mas dramatic ang dating. So, to shorkat again da long story short again, feast day ng isang St. Mariel ng araw na iyon, ayon sa pagkakakita ng tita ko sa kalendaryo. Duda ko ginoogle niya lang. Oo, I have the name of a saint, the heart of a child, the mind of a quantum physicist, the love of a good Samaritan, and the vigor of a porn star. Anak ng katuray. Buwahaha. Isa pa, buwahaha.

At a very young age kinakitaan na ko ng hilig sa pagguhit at pagsusulat. Mga 6 months old? Madalas ako gumuhit ng bahay nun, kaya inisip nila na magiging architect ako. Yun pala mahihilig ako sa larong bahay-bahayan, yung may nanay at tatay. At maid. Madalas ko din sulatan ang dingding ng bahay namin ng “i was here” at “wanted: playmate” gamit ang crayons.

Pagtungtong ko ng eskwela minani ko ang mga lessons. Ang “abc song” kinakanta ko ng pabaliktad habang nangungulangot. Feeling ko talaga may pampatalinong sangkap ang tootsie roll, bazooka, at tortillos. Ang tawag ko pa nun sa tortillos eh granny goose. Kung alam ko lang ang malaking impluwensiyang dala ng pagiging principal ni ermats sa school nun eh nagbenta ako ng sumpit (yung matigas na straw at binabalahan ng munggo), pre-requisite ba ng gunrunning.

Kulang ang 640 gig kung hihimayin ko ang buong school life ko, kaya fast forward. I am from the School of Hard Knocks. Hindi ko natapos ang kursong kinuha ko pero gaya ng lagi kong sinasabi, everything is perfect in God’s plan. He is THE master architect of the universe.

Nuff emo. Nang nakaraan puwedeng pagsawsawan ng fishball ang utak ko, sabaw ito kaya malakas ang gravitational pull ng buwan dito kaya medyo nalutang ako ng konti. Nawala ako sa mainstream ng buhay, nag-recording lang ako. May bago akong album, tuloy na ulit ang mall tours at concerts. Ako’y nagbabalik, mas malaki ang bayag, sira ulo pa rin. Life, humanda you.

Superiorly retarded. Gusto ko i-try ang coke on kanin.

Walking contradiction. Hindi pares ang sapatos. Fearlessly nangungulangot maski saan.

Constructive terrorism. I chose to let sadness stay for a while to find out what it’s got for me. Bagong pamunuang pambansa, tenang mang-okray.

Absolute wordplay. Anamputiknyetashet.

Ultimate echos. As in sinusuksok ang cellphone sa bewang bago pumasok sa SM para yariin ang sekyu na operation kapkap. You’ve been ssstung!

Dopamine abound. Mas masarap tumawa pag alam mo kung bakit ka natatawa, at hindi dahil kailangan lang. Tapos na ang assesment test. Puwede na ‘kong tumawa, at alam ko kung bakit.

Putong inamoy. Let challenges hurt you. But don’t let it win the battle. Let’s be proud of our battlescars.

Ako si Yin. Biatch!